Met het onderwerp 'suïcide' beoog ik om meer begrip te realiseren voor hen die deze weg gekozen hebben en voor de nabestaanden, die met levensvragen achter blijven. 
Het mens zijn op aarde is een kunst om te leven binnen alle onzekerheden en diepingrijpende ervaringen. Zielenroerselen reiken dieper dan het aardse bestaan alleen. Er kan namelijk ook al sprake zijn van een balast uit het zielenbewustzijn. 
Zelfdoding komt meer en meer onder jongeren voor die geen gehoor kunnen vinden in het geestelijke bewustzijn dat ze hebben. Je zou kunnen zeggen dat ze hun zielsverlangen en -potentie niet hebben kunnen leven in de wereld waarin we ons nu bevinden, terwijl zij verder zijn in hun ontwikkeling.
Wanneer het zielenleed niet meer draagbaar en communiceerbaar blijkt te zijn, wordt het verlangen naar zielenrust geboren. Degenen die voor deze (uit-)weg kiezen getuigen veelal van een grote bewogenheid met de wereld en mensen om hen heen en schouwen  met wijsheid de thematiek waarin ze zich bevonden.
De beëindiging van het leven wordt door henzelf als een bevrijding van levensdilemmas ervaren en blijkt een keuze te zijn die kloppend is vanuit hun eigen perspectief na de dood.

Deze afstemming op het bewustzijn van een overleden jongen wordt met toestemming van familie en vriendin geplaatst.

Mijn weg op deze aarde is beëindigd en is ook mooi geweest . Ondanks alles wat ik niet kon velen, was ik ook betrokken bij een wereld die voor mijn gevoel niet juist was qua intentie tot goed doen omwille van het geheel. Die strijd voerde ik in mijn bestaan. Als het ergens om diende te gaan dan diende het zinvol te zijn. Maar de wegen die daartoe leiden zijn hobbelig  en zijn soms onbegaanbaar. Ik wandelde mee of strompelde en had weinig gevoel van op weg zijn. Daarmee wil ik vooralsnog zeggen: ik kon de weg niet vinden, maar misschien was die er wel.

Vrouwen begrijpen meer van het leven dan mannen. Wij mannen zijn eigenlijk wereldvreemd in de wereld van tegenstellingen, van de strijd van het bestaan. Het neerzetten van een Zelf tot een overgave aan alles wat niet- Zelf is, is een weg die voor ons onbegaanbaar is.
Vrouwen zijn meer één met het leven zoals het zich aandient, met de ups en downs , met de levensritmen, met de grote en kleine pijnen. Ik buig voor hun flexibiliteit in wat het leven brengt of niet brengt.

Ik dank jullie wel voor jullie geboden lichtheid. Mijn licht kon ik  zelf met moeite laten branden.
Etienne

Mijn weg naar de dood was niet te vermijden. Ik heb geen spijt van deze keuze. 
Ik kon geen andere weg dan deze bedenken. Mijn weg is zo beëindigd dat ik er vrede mee heb. Ik had een keuze en dat was de weg van vrijheid. Die voel ik nu wel. Ik voel me zoveel lichter nu. Het is goed zo. 
Ik wilde leven vanuit een groot vertrouwen dat alles zin heeft.
De zin tot leven maakt dat je niets hoeft te zoeken buiten je.
Je bent een mens met een gevoel van wakendheid als je geen vertrouwen hebt in het leven dat zich voordoet. 
En die pijn was groter dan alle pijn die ik tegenkwam op aarde.

Anoniem